“Weet je waar ik achter gekomen ben? Je wordt helemaal niet wijzer als je ouder wordt. Dat dacht ik altijd, maar dat is dus gewoon niet zo. Ik trap gewoon weer in dezelfde valkuil.”
De emotie in zijn stem is hoorbaar. In het leven van de nog redelijk jong ogende mannelijke winkelmedewerker is iets voorgevallen en dat wil hij graag delen met zijn vrouwelijke collega.

Ik bevind me in een Zweeds woonwarenhuis. En terwijl ik mijn blik over de in groten getale opgestapelde kaarsen laat gaan, vindt er even verderop – tussen de kerstballen en de waxinelichtjes in – een uiterst serieus gesprek plaats. Het gesprek is zo duidelijk hoorbaar dat ik getriggerd word om nog even mee te luisteren. Want welke situatie heeft zich nu precies voorgedaan waardoor de jongeman zo gekrenkt is in zijn eigen handelen?
Helaas kom ik het niet te weten, want het gesprek wordt abrupt afgebroken als een derde collega zich tot het tweetal richt. Hij heeft hun hulp nodig bij het oplossen van een vraag van een klant.

Kinderlijke naïviteit
De dialoog stopt en ik vervolg mijn weg (lees: laat me leiden door de dikke zwarte pijlen op de vloer) door het warenhuis.
Toch houden de woorden van de mannelijke medewerker mij de hele dag nog bezig. Want wat nu als het waar is wat hij zei? Dat je helemaal niet wijzer blijkt te worden naarmate je ouder wordt.
Is dat een probleem? Of is het juist fijn om wat kinderlijke naïviteit te behouden zodra de jaren gaan tellen? Dat je gewoonweg niet altijd overal een diplomatiek antwoord hebt op de dingen die je overkomen of eerst een weldoordacht plan bedenkt voordat je overgaat tot actie.
De ietwat naïeve optie klinkt in mijn oren wel fijn, maar is dat het ook altijd?

Als ik deze vraag projecteer op de situatie in de wereld, weet ik dat die vlieger niet altijd op gaat. Want waarom bevat iedere nieuwsuitzending, iedere krant, iedere nieuws-website anders altijd berichtgeving over oorlogen, geweld of onderdrukking? Echt altijd.
Leren we dan niet van oorlogen die in grote getale al bevochten zijn? Van de talloze staatsgrepen uitgevoerd door dictators of legers? En van die ellendige gevolgen die deze met zich meebrachten?
Blijkbaar is dat helaas niet altijd het geval.

Dichterbij huis zie ik voorbeelden van het herhaaldelijk maken van ongelukkige carrière-keuzes of stoot ik mezelf gerust drie keer aan dezelfde steen, omdat mijn naïeve bril gewoon zo lekker zit.
Het wijzer worden komt dus niet zo automatisch met de jaren als men spreekwoordelijk beweerd. Worden we gedreven door de hoop op een betere toekomst (‘Deze keer zal het wel goed uitpakken. Echt!’)? Of geloven we in bepaalde gevallen naadloos wat een leider ons verteld. Gewoon omdat dat zo mooi klinkt. Of omdat we niet beter weten.
Of weten we dat ergens wel, maar drukken we het gevoel van angst op een foute afloop weg, omdat we diep van binnen graag in een liefdevolle cocon leven. Een cocon zonder problemen en waarin uiteindelijk alles wel goed komt. Kinderlijk naïef, maar oh zo comfortabel.

BILLY-boekenkast
Hmmm….ok. Na mijn overwegingen, kan ik concluderen dat ik dus niet persé wijzer word in de loop van de tijd. Een overtuiging die ik had, wordt onderuit gehaald door een bezoekje aan het bekende Zweedse woonwarenhuis.
Nou ja, houd ik daar in ieder geval nog eens wat anders aan over dan tien schroeven uit het BILLY-boekenkast pakket.