Het is dinsdagochtend en ik luister naar de vertrouwde stem van de nieuwslezer op de radio. De headlines van vandaag komen voorbij. Na de dagelijkse portie oorlog, doden en geweld volgt een opvallend nieuwsbericht;  “Guido Weijers neemt een jaar vakantie”. Misschien is het bericht op zichzelf niet opvallend, maar meer de reeks waarin hij past. Na Rick Nieman en Ruud de Wild is hij binnen twee weken de derde Bekende Nederlander die besluit te stoppen met iets wat hij al jaren doet. Even geen nieuws lezen, radio maken of in theaters optreden, maar out-of-the-box denken en kijken wat er op hun pad komt. Wauw, klinkt herkenbaar!

Ok, ik ben dan geen BN’er, maar na twee weken geleden gestopt te zijn bij de werkgever waar ik tien jaar mijn dingen deed, voelt het alsof ik in datzelfde rijtje pas. Net als bij de Bekende heren wordt mij regelmatig de vraag gesteld of ik al een plan heb voor de komende periode. Een hele logische vraag, maar wel een die mij tegelijkertijd zenuwen bezorgt. Want een uitgestippeld plan heb ik niet. Nog niet in ieder geval. Sterker nog, ik wilde juist even geen vastomlijnd plan. Geen opgelegde structuren of ritme, maar alles op me af laten komen zoals de dingen gaan. Ruimte in mijn hoofd creëren om ideeën te laten groeien. Tot nu toe een lastig opgave, want waar laat ik die jarenlange ervaring met plannen en tijdschema’s bijhouden? Het lijkt zo gemakkelijk; die werkagenda weggooien en achterover  leunen. Maar dat is het niet… Geen plannen hebben is gek. Dat past niet binnen het beeld van een gemiddelde Nederlander. Een gemiddelde Nederlander zet de wekker op een vaste tijd, gaat naar zijn werk en zit daar de uren waarvoor hij gecontracteerd is. En met een beetje mazzel heeft de gemiddelde Nederlander het daar ook gewoon leuk. Net als ik het tien jaar lang voornamelijk leuk heb gehad bij mijn werkgever. Dat was de wereld waarin het veilig voelde, een agenda die -ondanks alle ad-hoc werkzaamheden- de leidraad vormde voor wat de dag me bracht en de wereld waarin elke maand mijn saldo op de bank werd aangevuld. Nu ik uit die veilige wereld ben gestapt, probeer ik het ook gewoon leuk te hebben. Zonder plan, zonder vastgestelde tijdskaders of zekerheid. Ja, dat is gek. Het voelt als zwemmen in een grote oceaan zonder te weten aan welke kant ik het vasteland kan vinden, maar gelukkig vind ik zwemmen leuk. Ik schrijf daarom met liefde weer een nieuw stukje tekst zonder te weten wat het me oplevert. Gewoon omdat ik dat leuk vind. En wie weet komt dat ene telefoontje dan straks vanzelf; het telefoontje dat me na het zwemmen ook weer op het droge zet. Tot die tijd ben ik geen Bekende Nederlander, geen gemiddelde Nederlander, maar een Bijzondere Nederlander. Voel ik me toch ook een beetje BN’er.