“Smile!” staat er op het reclamebord dat ik tegemoet loop. Ernaast staat een elektrische tandenborstel afgebeeld met de tekst dat deze tandenborstel álles kan. Niet dat hij je afwas doet, maar innovatief opladen kan hij wel. En ook is hij te koppelen met een app op je smartphone, zodat je onder andere ‘je poetsbeurt kunt terugkijken’. Serieus? Terugkijken of je wel echt hebt gescoord?
Met opgetrokken wenkbrauwen loop ik door. De nieuwste technieken zijn niet aan mij besteed.

Onlangs was er een knop van de afstandsbediening van onze digitale tv-ontvanger kapot. Een telefoontje naar onze tv provider zorgde ervoor dat we een geheel nieuwe afstandsbediening toegestuurd kregen. Een spraak-gestuurde. Dat laatste wilde ik helemaal niet, want wat is er nou verwarrender dan tegen je afstandsbediening zeggen wat hij moet doen?
Maar het was de enige optie, dus dat model kregen we. Helaas; de nieuwe afstandsbediening wilde sowieso niks doen.
Ik belde weer met de provider en de medewerker legde geduldig uit dat het waarschijnlijk aan onze ontvanger lag. Dit kastje was al ‘oud’ en bovendien verbruikt hij veel energie. Wat dat met het niet functioneren van onze afstandsbediening te maken had, snapte ik niet. Maar volgens de medewerker was het beter om een nieuw kastje te huren, wat (uiteraard) ook meer zou kosten.
Ik vond het een gek voorstel; meer gaan betalen voor een nieuw kastje, terwijl ons huidige kastje het gewoon doet. Dat snapte de medewerker, dus zou hij me in ieder geval nog een keer de handleiding van de nieuwe afstandsbediening sturen. In mijn hoofd bedankte ik hem voor het vertrouwen dat hij dus blijkbaar niet had in mijn handelingen om de afstandsbediening werkend te krijgen.

Haat-liefde verhouding
Technische vooruitgang; ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Ja, ik heb een smartphone, die ik voor veel dingen gebruik en ja, dat vind ik handig. Ook kan ik blij worden van snelle communicatie of een goed werkende WIFI-verbinding op locatie.  Maar pratende apparaten, providers die van minuut tot minuut kunnen volgen waar ik ben en weten of ik mijn tanden wel goed poets. Ik haak een beetje af.

Daan
Onlangs ‘praatte’ ik met robot Daan van PostNL. Hij vroeg wat ik wilde en gaf me een aantal opties.
Ik koos voor ‘verzenden en ontvangen van pakketten’, want daar ging mijn klacht over. Ik koos vervolgens voor nog wat andere standaard opties, waarna bleek dat mijn specifieke onderwerp niet te kiezen was. Of ik goed geholpen was vroeg Daan. Ik klikte op ‘nee’ en vervolgens begon de riedel met vragen weer opnieuw. Daan begreep me niet. En menselijke collega’s heeft Daan dus niet bij de klantenservice. Tenminste; die zijn niet telefonisch te bereiken voor consumenten zoals ik. Ik liet nog een bericht en mijn mailadres achter in de chat met Daan – hij was op dat moment immers toch echt de enige die me te woord kon staan – en sloot de chat. Daan liet niets meer van zich horen.

Ik wil geen robot worden, geheel afhankelijk van de techniek of de batterijduur. Niet meer zelf denken, stil staan in mijn eigen ontwikkeling. Alles gevat in een algoritme. Op afstand blijven in plaats verbinden. En dan bedoel ik niet met de WIFI.
Nee, geef mij maar een goed gesprek en een dikke knuffel. In levende lijve. Enne Daan…..bel me!