Mijn gedachten zijn heel ver weg; ik droom. Ik droom over een raar gevoel in mijn buik. Spanning en kriebels wisselen elkaar af. Ik zie collega’s. Collega’s die afscheid van me nemen. Collega’s die ik pas kort en waarvan ik sommigen al tien jaar ken. We eten gebak, drinken koffie en mijn manager houdt een mooie afscheidsspeech. Ik word er stil van. Al die mooie woorden, zo gemeend en zo raak. Dan volgen er cadeaus. Persoonlijk uitgezochte cadeaus. Daarnaast een map vol met geschreven herinneringen aan en wensen voor mij. De ruimte is vol en iedereen kijkt naar mij. Ik sta in het middelpunt en het voelt alsof ik veel te veel aandacht krijg. Dit kan toch niet allemaal voor mij zijn?

Het onwerkelijke gevoel blijft bij me als ik vanuit de ruimte waar we met zijn allen taart stonden te eten, weer richting mijn kantoor loop. Mijn vertrouwde bureau staat in het kantoor aan het einde van een hele lange gang. Toch voelt het niet vertrouwd. Mijn bureau is leeg. Geen persoonlijke spullen, geen papieren, geen foto’s op mijn prikbord. Wel ligt er nog een cadeau van een collega die er vandaag niet is met een prachtige tekst erbij. Weer speciaal voor mij. Wat gebeurt er allemaal? Ik open mijn mailbox en zie niks. En er komt ook niks. Iets wat eigenlijk nooit voorkomt. Ik drink thee uit mijn vertrouwde roze mok en zie de klok richting 12 uur gaan. De tijd dat ik altijd een lunchwandeling maak met een groep collega’s. Ik trek mijn jas aan en collega’s lopen met me mee. De gang door, naar buiten. Het is mijn laatste wandeling bij Tata wordt er me ingefluisterd. Maar net voordat we op de hoek van het gebouw zijn, word ik weer naar de ingang verwezen. We gaan niet wandelen, we gaan richting het restaurant. Een mooi gedekte tafel met mijn allerliefste collega’s eraan staat op me te wachten. Herinneringen gaan over tafel. Verschrikkelijke, maar vooral hilarische momenten passeren de revue. We eten, drinken, praten, lachen. Aan het einde van de lunch volgen er nog meer cadeaus, leuke foto’s en kaartjes met lieve woorden. Het gevoel van in de belangstelling staan, went niet. Eenmaal terug op kantoor staat mijn bureau vol met tassen en bloemen. Alles wat ik vandaag gekregen heb, vult mijn werkplek. Mijn mailbox nog steeds akelig leeg. Ik sluit mijn computer af. Het vertrouwde gevoel van deze plek begint plaats te maken voor het onbekende. Het is tijd om afscheid te nemen. Om weg te lopen uit een film, waar ik tien jaar lang een rol in heb gespeeld. Mijn rol die ik met toewijding heb vervuld en waarin ik goede en slechte tijden heb meegemaakt. Nog één keer zeg ik mijn collega’s gedag. Nog één keer loop ik door die hele lange gang. De gang waar ik tien jaar geleden mijn afstudeerstage volbracht en vervolgens mijn werk-carrière mocht starten. De gang waar ik iedere ochtend mijn collega’s goedemorgen wenste, de dag weer afsloot met een ‘fijne avond’ en waar ik tot nu toe altijd weer terug kwam na een weekend of vakantie. Maar nu voel ik in mijn buik dat ik niet meer terug kom. Ik zie mezelf in de auto stappen en rijd weg van het vertrouwde. Ik wacht totdat mijn wekker gaat, zodat ik wakker word uit deze droom. Maar langzaamaan kom ik tot het besef dat ik niet droom. Dit is echt. Een droom die de waarheid blijkt te zijn. Met mijn gedachten bij alles wat deze prachtige dag me bracht, rijd ik naar huis. Nieuwe dromen tegemoet!