Jaaaaa, ik heb haar gevonden! Gewoon bij de supermarkt bij mij om de hoek! Ik had niet verwacht dat ze nog bestonden. Zeker niet in die drukke Randstad waarin ik woon. Maar vanmiddag stond ze daar dan toch achter de kassa bij de Albert Heijn; een kassameisje die de tijd neemt om de boodschappen te scannen, op de band te plaatsen en over te gaan naar een nieuwe klant. Er zat gewoon tijd tussen de ene klant en de volgende. Wat een verademing.

In een tijd dat alles snel, sneller, snelst gaat, doe ik zelf ook aan alle kanten mee. Mijn looppas is niet alleen door mijn beenlengte zo snel en terwijl ik mijn tanden poets, check ik snel ook nog even mijn WhatsApp’jes. De momenten waarop ik niet zo goed mee kom met die hoge snelheid, zijn die bij de kassa van de supermarkt. Wat een haast hebben caissières om je weg te krijgen uit de winkel. Steeds meer supermarkten beschikken over de mogelijkheid tot zelf scannen, waardoor ik mijn ergernis over de kassahaast kan ontlopen. Maar helaas bij de AH bij mij om de hoek nog niet en moet ik de confrontatie dus gewoon aangaan. Ik zet mijn zware boodschappen altijd als eerste op de band, zodat ik die met een beetje mazzel ook als eerste in mijn boodschappentas kan doen. Dit om te voorkomen dat ik thuiskom met geplette aardbeien of een tas vol met blauwe bessen uit een bakje dat is open-geklikt door het gewicht dat er bovenop ligt. Iedere keer als ik in de rij sta en mijn boodschappen vanuit mijn karretje op de band heb gezet, begin ik een wedstrijd met de kassajuffrouw. ‘Wedden dat ik eerder ben? ‘ gaat het door mijn hoofd. ‘Sta ik in de starthouding?’ Check. ‘Bonuskaart en pinpas in de aanslag?’ Check.’ Tas klaar?’ Check. Nee, niks kan mij nog weerhouden van de overwinning. Ik zal mijn boodschappen ingepakt hebben voordat ze ook maar met de artikelen van de volgende klant kan beginnen. Dat schuifplankje op de band achter de kassa gaat mijn boodschappen niet in elkaar drukken. Ik kan het! Maar ze zijn erop getraind, die kassadames. Ze kennen de ins en outs van de kassahaast als geen ander en iedere keer weer zijn ze me te snel af. Flessen Spa en wijn rollen zo bovenop mijn bananen. Bakjes champignons worden geplet door de afruimband die maar door blijft draaien. Zucht…’Weer verloren’, denk ik als ik voor de zoveelste keer lichtelijk geïrriteerd bij de kassa vandaan richting de uitgang loop. Waarom kunnen de dames niet iets minder getraind worden op het snel zijn en iets meer op het inlevingsvermogen in de klant?

Maar vanmiddag gebeurde er dus iets bijzonders. Ineens stond ze daar; Shirley (of een naam die daar op lijkt). De caissière van mijn kassa, die even wachtte totdat mijn voorganger klaar was met inpakken voordat ze mijn boodschappen begon te scannen. Verbaasd over wat me overkwam, keek ik of dit toeval was of dat ikzelf ook de tijd kreeg om mijn aankopen in het winkelkarretje te zetten. Maar ja hoor, ze deed het bij mij ook. Ik had gewoon tijd om te betalen zonder dat er nieuwe artikelen bovenop mijn aankopen rolde. Ongelooflijk. Deze wedstrijd eindige in winst voor mij. Hopelijk blijft Shirley nog lang en gaat Shirley nooit (ook niet onder druk van haar werkgever) aan wedstrijden kassahaast meedoen.