Het is zomer 2010. Manlief en ik zitten op een terrasje op een zonnig eiland in Kroatië. We hebben uitzicht op de haven waar de ene boot niet onder doet voor de andere. Het is warm en we hebben wat te vieren. Het is onze trouwdag vandaag. We bestellen een fles witte wijn en op een locatie als deze bestel je vis. De bron ligt immers voor de deur. Tussen alle specialiteiten op de kaart is het moeilijk kiezen. We gaan daarom voor de ‘mixed seafood’ voor twee personen. Een ‘excellent choice’ volgens de ober (maar dat zeggen ze ook als je een hamburger besteld). De bereiding gaat wel even duren, zegt de beste man, maar onze fles wijn en wij gaan nergens heen en dat moet de kwaliteit van het gerecht toch alleen maar ten goede komen. Na een half uurtje wachten komt er een gigantische schaal op tafel met….iets wat vis moet voorstellen. Verschrompelde witte stukjes en mosselen waarvan de schelpen niet eens zijn geopend, staren me aan. De smaak is net zo slecht als dat het eruit ziet… Wat een enorme tegenvaller. Veel eten we er niet van en bij het leegschenken van onze fles wijn beloven we elkaar plechtig nooit, maar dan ook nooit meer in welke haven dan ook te gaan eten. De dag erna lopen we een achterafstraatje in en eten we op plastic stoeltjes de lekkerste verse vis die we zelf kiezen uit een bak ijs.

Voorjaar 2015; we zijn in Lissabon. Een stad met prachtig uitzicht op de rivier de Taag en de Atlantische oceaan op een paar treinstations afstand. Garantie op de lekkerste zeevruchten dus. Op dag 3 van onze trip bezoeken we het havengebied. We bekijken de bootjes en verbazen ons altijd weer over de hoeveelheid zeecontainers die er liggen opgestapeld. We hadden ons van dit gebied niet al te veel voorgesteld, maar het gebied is toeristischer dan we dachten. Er ligt zelfs een cruiseschip aangemeerd, wat garant staat voor bulken toeristen. We lopen verder en komen dan bij een boulevard waar het ene na het andere restaurantje gevestigd is. Het is lunchtijd, dus een lekker vers visje zou er wel ingaan. We bekijken de restaurantjes, maar denken tegelijkertijd aan de plechtige belofte die we elkaar een aantal jaren terug hebben gedaan. Dit is een haven. Vol met rijke toeristen. Maar ja, die borden bij dat ene restaurant zien er toch wel goed uit. We besluiten ervoor te gaan. Net als in Kroatië kunnen we ook hier niet kiezen tussen al dat lekkers uit de zee. En dan valt ons oog op dat ene gerecht op de kaart; ‘mixed seafood voor 2 personen’. Op mijn gezicht verschijnt een lach. Nee, dat gaan we niet doen. Echt niet! Ruim een half uur later en met de complimenten van de ober over onze keuze komt er een enorme schaal onze kant op met jawel…. de mixed seafood voor twee personen. Op de schaal ligt een kunstwerk. Opgebouwd uit kreeft, tijgergarnalen, schelpjes,  inktvis…. En dan die smaak; zonder te overdrijven de lekkerste vis die ik in tijden gegeten heb. Bij het leegschenken van onze fles wijn doen we elkaar een plechtige belofte; gooi die principes af en toe lekker overboord…het water van de haven in!