“Ik ga volgend jaar wel drie keer op vakantie. Met mijn ouders naar Griekenland of Turkije ofzo, met vrienden en dan dus ook nog een keer naar Albufeira.”
“Ga je met je ouders naar Loret ofzo?”
“Naar wat?”
“Dat ligt toch in Griekenland?”
Er klinkt luid gelach.
“Ja, weet ik veel waar dat ligt, maar het is heel leuk hoor!”
Ik kan een lach niet onderdrukken. Niet alleen vanwege de onwetendheid, maar ook om het onderwerp.
Ik zit in de bus en op de stoelenrij achter mij zitten vier pubers; twee jongens en twee meiden, waarvan een meisje en een van de jongens hoofdzakelijk de conversatie voeren.

De jongen gaat blijkbaar op vakantie met de vriend van het meisje en dat zit haar niet helemaal lekker.
“Ik mag niet eens mee naar Albufeira.”
– “Haha, nee. Maar denk je dat hij het met iemand anders gaat doen dan?”
“Weet ik niet, maar als hij dat doet, dan ga ik zelf ook.”
– “Maar je mag toch niet mee?”
“Nee, maar dan ga ik daarna en dan pak ik er tien keer zoveel als hij. Echt hoor! Dan pak ik hem terug”

De drie andere pubers lachen en de jongen vervolgt: “Maar je komt er toch niet achter, want what happens in Albufeira, stays in Albufeira.”
“Hahaha, nee, echt niet hoor!”, lacht het meisje haar onzekerheid weg.

Black box
Mijn gedachten gaan even terug in de tijd, want manlief heb ik destijds op dezelfde manier meerdere keren moeten ‘laten gaan’. Toen we nog niet zo heel lang iets met elkaar hadden, vertrok hij met een grote groep vrienden naar een zonnig oord. Een oord vol ‘verleidingen’ in de breedste zin van het woord.
En ook toen hadden de vrienden een zogenaamde ‘black box’ voor alles wat er in dat zonnige oord gebeurde. Die denkbeeldige box zorgde ervoor dat ik toch wat onzeker werd over mijn nog zo prille liefde. Hij vertelde me wel dat er niks zou gaan gebeuren, want hij was echt verliefd op mij, maar ja; in hoeverre zijn die beloftes bestand tegen alles waar je als puber aan wordt blootgesteld in ultieme vrijheid?

Even later blijkt dat het meisje in de bus de verleidingen ook kent als ze begint over haar vakantie vorig jaar in Frankrijk. “Toen mocht ik nog nergens naar binnen, omdat ik vijftien was, maar samen met vijf Franse jongens kwam ik toch overal in. Ik heb me toen echt heel braaf gedragen hoor. Echt. Ik heb toen ook niks gedronken, want ik was toen al met X. Ik ben best trots op mezelf.”
Wederom klinkt er luid gelach.

“Ja, ik nu ik zestien ben, kom ik zeker overal binnen. En kan ik ook gewoon zelf drank halen.”
Het andere meisje spreekt daar haar twijfels over uit. Zij blijkt ‘pas’ vijftien en gaat niet met vrienden op vakantie, omdat ze denkt dat ze toch nergens naar binnen mag.
De zestienjarige vindt dat onzin; “Ik maak mezelf gewoon een beetje anders en dan lukt het als meisje wel hoor.”

Verleidingen
Het zijn woorden die zo herkenbaar klinken. Woorden van een puber nog vol in de groei, zowel mentaal als fysiek. Al grenzen ontdekkend en verleggend. Op zoek naar alles wat het leven te bieden heeft, maar vooral naar zichzelf. Naar zekerheid vanuit onzekerheid.
Woorden van een pubermeisje die ik zelf ooit ook was.

Terwijl het gesprek nog even doorgaat over drankgebruik en hoe vroeg of laat ze daarmee begonnen zijn, stap ik de bus uit. Nog steeds met een lach op mijn gezicht. Ik ben benieuwd of dit meisje over twintig jaar ook met een glimlach in de bus zit, omdat ze luistert naar een gesprek tussen pubers over liefde en alle verleidingen die er op de loer liggen. En dat ze dan denkt dat haar relatie die toch allemaal maar heeft overleefd.
Of dat de verleidingen in Albufeira toch te groot werden en ze haar ex daarop maar mooi heeft terug gepakt in Lloret. Waar dat dan ook moge liggen.