“Zoek het maar uit jij!” klinkt het door de supermarkt. En daarmee slaat ze de spijker op zijn kop. Of op mijn kop beter gezegd.
De zin komt uit de mond van mijn boze dochter, maar ik hoor mezelf. En heel ironisch besef ik dat ze met deze zin precies datgene zegt waar het om gaat.
Vanaf dag één dat ik mama werd, zit er een pingpongbal in mijn hoofd die dag en nacht van links naar rechts stuitert. Hij staat symbool voor de afwegingen die ik moet maken in en rondom alles in de verzorging en inmiddels opvoeding van mijn dochter. Er komt geen kant en klare handleiding mee bij de geboorte, dus ‘zoek het zelf maar uit’.

Plassen stampen
En dat doe ik dan ook de hele dag door. Het zorgt ervoor dat ik soms keuzes maak die anderen niet zouden maken. Dat lijkt helemaal prima, maar ‘die anderen’ laten me het ook nogal eens weten als zij niet voor mijn keuze zouden gaan.
Als dochterlief in de plassen staat te stampen krijg ik niet zelden opmerkingen over haar natte schoenen of vieze kleren. ‘Nou en?’ denk ik dan. Ze krijgt natte voeten, maar dat is toch haar keuze. En die vieze kleren? Daar is de wasmachine voor.
Die modder aan haar handen en mond wanneer ze iets uit de moestuin eet? Goed voor het immuunsysteem.
Dat scherpe keukenmes? Daar snijdt ze al tijden moeiteloos uien, paprika’s en appels mee.
En die grote schaar? Daar kan ze tenminste normaal een touw mee doorknippen (ik geloof inmiddels dat kinderschaartjes ‘voor de show’ zijn gemaakt ?).

Zoek het maar uit!
Natuurlijk zijn er gevaren, risico’s en grenzen genoeg en daar waarschuw ik ook voor. Maar ik geloof er ook in dat een kind lekker zelf moet ontdekken. En spelen. Dochterlief merkt het vanzelf als ze een grens overgaat en ze een botsing veroorzaakt. Met zichzelf of met een ander.
En zo probeer ik haar dus onlangs in de supermarkt te overtuigen dat we een door haar gepakte fles fruitsap niet meenemen. Ze blijft staan. Tussen de deur van de koeling en het schap. Na een aantal pogingen, maak ik de keuze om de deur los te laten en zeg ik dat ik verderga met boodschappen doen. Bij het weglopen, hoor ik een schreeuw. Een schreeuw van boosheid. En daarna wat zinnen die haar boosheid bekrachtigen. Met als afsluiter ‘Zoek het maar uit jij!” En dat is precies wat ik probeer te doen. Elke dag weer. Een razende pingpongbal die nooit stopt. Daar wordt een moeder nu eenmaal mee geboren.