Sprakeloos
De afgelopen tijd heb ik er al best veel gespot, maar gisteravond spande de kroon. Even verderop zag ik er al eentje zitten, maar plotseling zat er ook nog eens één naast me. In mijn ooghoeken probeerde ik te bekijken of het wel echt zo was, maar er was geen twijfel over mogelijk. Ik volgde de bewegingen naast me en probeerde stiekem ook nog te horen wat er werd gezegd.
Een man alleen aan een tafeltje in een restaurant. Ik vind het intrigerend. Niet dat ik nooit ergens alleen een lunch of een kop koffie nuttig, want dat doe ik zeker. Maar deze meneren eten hele feestdagen menu’s weg in hun eentje. Alle tijd van de wereld, flesje rood erbij en genieten maar. Er komt geen smartphone of laptop aan te pas. Gewoon een avond lekker eten. Alle gangen, inclusief dessert, koffie, alles. Ik vind het een interessant schouwspel. Vooral omdat ik me afvraag waarom die heren in die nette kleren daar alleen zitten? Zijn ze op zakenreis, had hun partner geen zin om mee te gaan of hebben ze gewoonweg geen partner? In dat laatste geval zou je toch in elk geval een vriend of familielid mee kunnen krijgen?
De meneer verderop in de zaak knoopt tussen elke gang een gesprekje aan met de serveerster. Een kenmerk die ik vaker zie bij de mannen alleen. Aan het gezicht en de houding van de serveerster kan ik zien dat ze eigenlijk best een beetje haast heeft, want het is druk, maar ze blijft toch beleefd wat langer bij zijn tafeltje staan. De meneer heeft inmiddels rode wangen gekregen van de wijn en hij praat uitgebreid over het eten, het weer en de zaak. Daarna geniet hij zichtbaar van het gerecht dat hem zojuist is voorgezet. De meneer naast mij is wat stiller, maar hij laat de bediening weten dat het ook hem goed smaakt.
Intussen is op rechts van mij een man in een wit overhemd zijn zeven tafelgenoten aan het vertellen hoe lekker zijn stukje vis uit de oven was met Kerst. Voor zijn pommes duchesse had hij zelfs een speciaal oventje gehuurd. De wijn uit Frankrijk smaakte er uitstekend bij en van stress in de keuken lijkt hij geen last te hebben gehad. Daarna volgen er nog diverse andere onderwerpen waarbij hij graag het hoogste woord voert. Hij overtuigt het gezelschap er zelfs van om perse dat ene dessert te kiezen van de menukaart. Alle aandacht aan die tafel (en de tafels eromheen; als er kramp in zijn kuit schiet, weet het hele restaurant dat) gaat naar hem.
In mijn ooghoeken zie ik de man alleen naast me. Totale rust. En dat zou nu juist wel eens de reden kunnen zijn waarom die heren alleen uit eten zijn. Een avond niet naar verhalen luisteren die ze niet willen horen, maar gewoon een avond in alle rust van het eten genieten. Ik kijk naar mijn eigen man tegenover me; sorry schat dat jij vanavond met mij zit opgescheept.
Geweldig stukkie! Ik vrees dat ik nooit alleen ga zitten in het restaurant. Ik zal mij zeker schuldig maken aan het ongewenst vermaken van de andere tafels. Of er komt een ontploffing van een woordenstroom bij thuiskomst. Nee, geen goed idee!