Kedeng-kedeng, kedeng-kedeng*…. Vrijdagavond, half 6 en ik bevind mij (mocht u het nog niet geraden hebben) in de trein. Voor mij een perfecte plek om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Mijn blik glijdt over de mensen met wie ik de coupé deel. Een jonge studente die probeert te slapen, een bebaarde man die de krant leest, een vrouw die haar gezicht zo dicht op haar smartphone heeft dat ik bijna denk dat ze er dóórheen probeert te kijken en dan kijk ik een jongeman recht in zijn blauwe ogen aan. Dat is het gevolg van de opstelling van de bankjes in de trein. Door de manier waarop de bankjes zijn gerangschikt, kun je sommige mensen totaal niet zien en kijk je anderen juist heel direct aan. Een beetje gênant vind ik dat altijd. Alsof je ongegeneerd zit te gluren naar iemand die alleen maar toevallig in je blikveld zit. Maar goed, de jongeman schuin tegenover me denkt dat nu misschien ook wel. Mijn ogen gaan naar rechts. Op de achterkant van de krant die op het tafeltje ligt, prijkt een reclame van de Aldi; ‘Weekendvoordeel’. Het klinkt zo lekker gezellig; weekendvoordeel. Alsof het weekend alleen maar voordelen heeft. Of dat je lekker veel boodschappen inslaat, omdat het immers weekend is. Twee jonge dames kletsen er op los. Ze zijn op Schiphol ingestapt. Met koffers en dikke winterjassen aan. Ze spreken een taal die ik niet versta, maar ik schat het dialect op iets dat op Scandinavisch lijkt. Ook al heb ik geen idee waar ze het over hebben, het lijkt alsof ze er zin in hebben om hier te zijn. De trein dendert lekker door. Tunnel in, tunnel uit. Hij trotseert een hagelbui en dan gebeurt het….een kort dof geluid en de verlichting valt uit. Een paar seconden lang voel ik de angst door de coupé gaan. Korte gilletjes klinken en ook mijn ogen schieten alle kanten op. Dan gaan de lichten weer aan. De verschrikte blikken zijn nog duidelijk zichtbaar. Net als de zuchten van verlichting die meteen daarna door de coupé gaan. Nog geen 2 minuten later dooft het licht nog een keer en het angstgevoel keert terug. Het is vrijdag 9 januari 2015 en op nog geen 5 uur rijden hiervandaan zijn gijzelingen aan de gang. Gijzelingen door mensen die angst willen zaaien. Angst die ons in deze trein er niet van weerhouden heeft om in te stappen, maar nu wel keihard binnenkomt. Ik ben voorstander van het motto dat angst je leven niet mag beheersen, maar op dit soort momenten vind ik dat verdomd moeilijk. Tuurlijk, ik ben de trein ingestapt, volledig zelfverzekerd, maar die paar seconden in die donkere trein knaagt toch iets van die zelfverzekerdheid weg. De lichten flitsen weer aan en ik laat mijn blik over mijn mede-reisgenoten gaan. De studente is klaarwakker en de ogen van de jongeman, die toevallig in mijn blikveld zit, staan nog iets wijder open. Nog geen half uurtje later stap ik het perron op van het station waar ik moet zijn. De jongeman, de vrouw met haar doorzichtige smartphone, de man met de baard en de studente; ze stappen allemaal uit op hetzelfde station om vervolgens in de avond te verdwijnen.

Ik haal diep adem en stap zelfverzekerd door de regen. Een gezellige avond in het theater tegemoet. Inderdaad weer een plek waar we met veel mensen samen zijn, maar ik ontspan. Mijn angst heb ik op de trein gezet. Een enkeltje Verweggistan.

* Geen idee of Guus het erg vindt dat ik ‘zijn’ woorden uit een van zijn songteksten gebruik, maar het zijn de enige woorden die zo goed weergeven dat ik in de trein zit.