“Mevrouw!”
“Mevrouw, mag ik u wat vragen?”, klinkt het achter me. De avond valt en ik zit op mijn fiets naar huis.
Ik kijk over mijn schouder en zie dat de vraag voor mij bedoeld is. Een blonde jongen van -ik schat- een jaar of twaalf probeert me in te halen. Ik minder vaart, totdat hij ter hoogte van mij fietst. Ik kijk hem aan en zie zijn vragende en tegelijkertijd ook ietwat bezorgde blik.

Ik antwoord dat hij me uiteraard iets mag vragen. “Weet u waar we op dit moment precies zijn?” Uiteraard weet ik dat en het verbaast me ergens dat hij dat niet weet. Waarom fietst hij hier alleen? Op een tijdstip dat jochies van zijn leeftijd eigenlijk wel thuis horen te zijn om te eten.
Ik vraag waar hij heen moet en de jongen legt me uit waar hij ongeveer woont. Ik herken vanuit zijn woorden de wijk die hij bedoelt en mijn route gaat een heel stuk die kant uit. Ik stel daarom voor dat ik een stuk met hem mee fiets en we raken aan de praat.

Ongerust
Het jochie is die middag met vrienden naar het centrum geweest en in die tijd is de batterij van zijn telefoon leeg geraakt. Hij heeft zijn moeder daardoor niet kunnen inlichten waar hij is en hij weet dat zij nu ongerust zal zijn. Ze zal hem wel al zeker tien keer gebeld hebben, maar ja, “daar kan hij niks aan doen.“
Er klinkt een schamper lachje uit zijn mond. “Ze heeft wel pech, want gisteren was mijn zusje ook al kwijt”, vervolgt hij zijn verhaal.
Ok… Ik vraag door en hij vertelt dat zijn zusje niet had laten weten waar ze heen ging en vervolgens de hele dag weg was. Ik probeer nog iets met “dat is ook niet leuk voor haar.”
“Nee, dat is het ook niet”, antwoordt hij, maar in zijn stem hoor ik geen overtuiging.
In mijn hoofd zaait dit twijfels. Is dit stoerdoenerij of deert het hem echt niet?
Ik vraag de jongen hoe laat hij eigenlijk thuis zou moeten zijn. “Nou…., doordeweeks uiterlijk negen of tien uur ofzo. En in het weekend iets van twaalf uur. Ze is niet zo moeilijk.”

Middelbare school
Het jochie vertelt verder. Over zijn fiets die nogal wat herrie maakt en morgen naar de fietsenmaker moet. Over school, zijn klas en dat sommige kinderen in die klas best wel druk zijn. Over docenten die de orde niet altijd kunnen houden en dat hij dat vervelend vindt.

Als we even later langs zijn middelbare school komen, waar hij in de brugklas blijkt te zitten, zegt hij dat hij vanaf hier de weg wel weet naar huis. Ik weet dat het nog best een eind trappen is naar de wijk waar hij moet zijn, dus ik stel voor dat ik nog een stuk meefiets. Gewoon om zeker te weten dat die bezorgde moeder zo direct haar zoon weer in haar armen kan sluiten. Maar dat is echt niet nodig benadrukt hij herhaaldelijk op mijn voorstel.

Moederhart
Ik laat het los en wens hem nog een fijne avond. Een avond waarop zijn moeder hem waarschijnlijk zal vertellen dat ze hem al tig keer heeft geprobeerd te bellen. Dat ze ongerust was. En nu juist weer opgelucht dat hij thuis is. De jongen zal het aanhoren. Naast zich neerleggen. Of juist niet. Hij zal beloven voortaan te laten weten waar hij is. En dat hij voor alle zekerheid een oplader meeneemt voor zijn telefoon. Of hij doet dat niet.

Wat zijn weerwoord ook zal zijn; de moeder zal het aanhoren en van harte hopen dat haar woorden hun doel bereiken.
Ze heeft haar moederhart laten spreken. En daar kan niks tegenop. Ik houd de mijne in ieder geval alvast vast voor de jaren die komen gaan.