Kaarsjes steek ik aan, mijn lichaam besprenkel ik met fris ruikend parfum, ik sluit de luiken en de deuren. Overal waar ik ben, daar ben jij.
Als de schemer invalt ben je op je best. Dan kruip je het liefst bij me op schoot om de dag langzaam over te zien gaan in de nacht. Je kriebelt over mijn benen, mijn armen, mijn nek. Soms blijf je even hangen en laat je mijn huid tintelen. Net zolang totdat het rood ziet.

Zonder gêne
Heel irritant.
Alles, maar dan ook werkelijk alles, probeer ik om jou bij me vandaan te houden. Maar wat ik ook doe, je weet me te vinden. Feilloos. Zonder problemen. Met volle overtuiging denk jij dat ik op je bezoek zit te wachten en zonder gêne kruip je over mijn lichaam of – nog erger – hang je rond bij mijn oren. Dat gezoem van jou kan ik niet meer horen. Ik wil je niet. Nu niet en nooit meer.

Je zorgt ervoor dat een wijntje op een zomeravond bij ondergaande zon transformeert van een relaxte bedoening naar een onrustige bezigheid. Dat ik mijn luchtige zomerjurkje verruil voor een lichaamsbedekkend tenue. Dat ik naar binnen verhuis, terwijl het buiten juist zo heerlijk is. Dat je me zelfs daar staat op te wachten als ik mijn tanden wil gaan poetsen in de badkamer. Dat ik jeuk heb op plekken waar ik niet bij kan. Dat ik ’s nachts niet in een diepe slaap beland.

Voortplanten
Oftewel; ik ben je zo zat.
Je zult vast een belangrijke functie hebben in het grootse dieren- en plantenrijke ecosysteem, maar mijn systeem breng je alleen maar in de war. Ik heb je vervloekt deze vakantie. Meer dan op twee handen is te tellen. Het siert je dat je je daar niets van aantrekt. Dat je gewoon je eigen plan trekt. Alles om jezelf voort te planten. Je leeft immers maar een paar dagen en haalt daar alles uit wat erin zit. Eigenlijk kan ik daar best respect voor hebben. Maar kun je dan alsjeblieft wat vaker uit mijn buurt blijven. Juist op die momenten die ik in rust door wil brengen?
Gewoon even maar… Zodat ik die zonsondergang bewust in me op kan nemen in plaats van alleen maar bezig te zijn met mezelf inpakken en om me heen te slaan. Zodat ik dat boek buiten in de tuin kan lezen in plaats van in een veel te warm huis. Of zodat ik rustig kan genieten van mijn eten in plaats van te zoeken naar dat flesje met inhoud waar je niet tegen zou moeten kunnen.

Niet zeg je? Je hebt me nodig? Je kan niet zonder me?
Nou, als het nog niet duidelijk was; ik wel zonder jou. Ik kan je bloed wel drinken, maar het saillante is; je drinkt het mijne…