Scholfilet uit de Noordzee geserveerd met beurre blanc en een puree van aardappel en knolselderij, Iberische varkenspoot overgoten met een jus van tijm en cranberries met daarnaast biologische broccoli, groene salade uit eigen tuin met malse biefstukreepjes in Oosterse marinade…Mijn ogen glijden over de menukaart van het restaurant waar ik te gast ben. De kaart ziet er indrukwekkend uit. Nou ja, de kaart zelf is niet meer dan een geplastificeerd A4’tje, maar de woorden die gebruikt worden om de gerechten aan te prijzen, lijken wel zinnen. Het ene gerecht klinkt nog imposanter dan het andere. Alsof ze er een professioneel schrijver voor hebben ingehuurd.

Beschrijvingen op menukaarten; ze blijven me intrigeren. Vaak is de omvang van de zin op de menukaart groter dan het gerecht zelf. Bij ‘malse biefstuk van gemasseerd Iers rund met aardappelpartjes uit de oven en groente van het seizoen’, denk ik toch zeker aan een groot bord vol met eten, maar als het hoopje vlees even later geserveerd wordt, moet ik werkelijk zoeken naar de beloofde groente. Ok, dit is dan zeker het seizoen van de vergeten groenten? De wijn die erbij geserveerd wordt, staat in de menukaart omschreven als eentje die me meeneemt naar de glooiende heuvels in Zuid-Frankrijk. De geur zou me moeten laten denken aan kersen, rode bessen en een zweem van eikenhout. Ik ruik, ik proef en laat mijn zintuigen hun werk doen. Misschien dat ik ergens een hint van de kersen ruik, maar mijn smaakpupillen zijn denk ik niet geschikt voor het proeven van hout (zouden er trouwens echt mensen zijn die aan een eikenhouten vloer likken?). Het maakt ook niet uit; ik vind de wijn gewoon lekker. Ik snijd een stuk biefstuk af en ik moet het restaurant nageven; het vlees is mals. Hebben die boeren toch niet voor niets uren staan te masseren. De vijf aardappelpartjes en drie asperges op mijn bord moeten het gerecht afmaken, maar op de een of andere manier voel ik me daarmee tekort gedaan. De drie groene staafjes halen het niet bij de verwachtingen die ik had toen ik de mooie omschrijving op de menukaart las. Kan ik het restaurant echter iets kwalijk nemen? Ik heb wel alles gekregen wat er op de kaart staat. Glimlachend bestel ik daarom nog maar een glas van de eikenhouten wijn en als de serveerster even later vraagt of het gesmaakt heeft, zeg ik van wel. Daar is ook niets aan gelogen.

Vanavond sta ik in mijn eigen keuken. Alle gaspitten zijn bezet en ik doe mijn uiterste best om een lekkere maaltijd op tafel te zetten. Als mijn man een half uur later plaatsneemt aan tafel vraagt hij wat we eten. Ik open de pannen en antwoord dat we als voorgerecht soep getrokken uit biologische groenten en rechts gedraaide gehaktballetjes hebben. Daarna vertel ik dat we als hoofdgerecht roergebakken zuurkool eten. Dit geserveerd met gestoomde aardappelen uit het seizoen, afgetopt met knapperige stukjes rookvlees. Hij lacht en merkt volgens mij niet eens dat er in mijn groentesoep doperwtjes drijven, die hij normaal gesproken niet graag eet. Wauw, ik ben overtuigd; de kracht van bijvoeglijke naamwoorden is eindeloos! ‘Kun jij straks ons indrukwekkend grote en moderne aanrecht reinigen met een vederzacht reinigingsdoekje?’ vraag ik hem. ‘Tuurlijk schat, maar niet voordat jij je excuses hebt aangeboden voor het feit dat ik hier groene bolletjes uit je soep moet gaan lepelen.’ Hmmm, de groene erwtjes winnen het nog altijd van mooie woorden.