PSV is landskampioen, Sevilla wint de Europa League, de hockeysters uit Den Bosch winnen naast de landstitel ook de Europese Club Champions Cup. Prachtige berichten, maar tegelijkertijd vraag ik me af of ze wel echt zijn. En dan bedoel ik echt ècht. Titels en overwinningen die behaald zijn op echte kracht. Op echt doorzettingsvermogen. Op oprechte wil om de beste te willen zijn. Het ene na het andere doping of matchfixing schandaal duikt op in de media. In mijn geheugen begon het bij de wielersport. Lance Armstrong die voor zoveel mensen in de wereld een heldenstatus had door zijn oersterke overwinningen tijdens wielerwedstrijden, zelfs na zijn gevecht met de verschrikkelijke ziekte kanker. Uitgerekend hij moest in 2013 bekennen doping te hebben gebruikt tijdens veel van  deze wielerwedstrijden. Wat een afgang en wat een teleurstelling voor velen. In de jaren die volgden werden de meldingen en beschuldigingen van het gebruik van doping in de wielersport er niet minder op. Ik ben niet eens liefhebber van wielrennen (in tegendeel), maar voor mij is dit het begin geweest van het uiteenspatten van een zeepbel. Een zeepbel die voor mij gevuld was met bewondering. Als kind keek ik enorm op tegen al die ijzersterke schaatsers, atleten en voetballers die de wereld rijk is. Wat een doorzettingsvermogen moet je hebben om de top in de sportwereld te bereiken. Uiteraard speelt een stuk natuurlijke aanleg en de plek waar je geboren bent ook een rol, maar bovenal moet je over een flinke portie èchte wil beschikken. Je moet er veel voor doen, maar ook veel voor laten. En misschien is dat laatste nog wel het moeilijkst. Hoe leg je aan vriendjes en vriendinnetjes uit dat je niet mee kan naar dat leuke verjaardagsfeestje, omdat je moet trainen? Of sterker nog; omdat je liever wílt trainen? Je vrienden zien niet direct waar je aan werkt. Dat resultaat komt later pas. Als je uiteindelijk op het podium staat voor de ogen van duizenden supporters in het stadion of voor miljoenen tv-kijkers. Hoe trots kon ik voor de tv zitten als een Nederlandse schaatser weer eens een wereldtitel won? Nu kan ik dat nog steeds, want een overwinning vieren is prachtig, maar de echte glans is er voor mij van af. Turner Youri van Gelder behaalde prachtige titels, maar gebruikte cocaïne. Uitslagen van voetbalwedstrijden in de Nederlandse Eredivisie of welke andere Europese divisie dan ook blijken nep te zijn. Spelers, scheidsrechters, clubeigenaren; allemaal omgekocht. Hetzelfde geldt voor de toekenning van het EK of het WK aan diverse landen. Sepp Blatter kan nog zo onschuldig uit zijn ogen proberen te kijken, zijn blik is niet echt. De stemmen zijn niet echt. De beerput; die is echt. Hij is open en ik heb zomaar het idee dat die nog lang niet leeg is. ‘Usain Bolt geschokt door nieuwe dopinggevallen Spelen 2008’ prijkt er zojuist boven een nieuwsbericht. Ik vraag me af hoe je nog oprecht geschokt kunt zijn? Ik zie het eerder als de zoveelste aanvulling op alle schandalen die er de afgelopen jaren al naar buiten zijn gekomen. Die beerput moet nog even open blijven staan totdat Nederland straks toch gewoon mee mag doen op het EK voetbal, omdat blijkt dat de scheidsrechters ervoor gezorgd hebben dat ze zulke slechte resultaten boekten  bij hun kwalificatiewedstrijden. Nu gaat deze veronderstelling wat ver, maar de echte bewondering voor de topsport kan ik niet meer los zien van mogelijke fraude of dopinggebruik (dit geldt overigens ook voor mijn beeld van het Eurovisie Songfestival, maar laat ik die deksel voor deze blog maar even op de put laten zitten). En dat vind ik jammer. Voor mezelf, maar voornamelijk voor de sporters die wel op eigen kracht weten te presteren. Die zonder oppeppers topprestaties kunnen neerzetten. Deze groep sporters is de dupe van al dat gesjoemel. Medailles die eigenlijk gewonnen hadden moeten worden, zijn niet meer terug te halen. Evenals de spierkracht die ze jaren eerder wel hadden om een wedstrijd te winnen. Die wedstrijden kunnen niet meer worden overgedaan, dus doet hun prestatie van toen er niet meer echt toe. Laten we hopen dat er afgelopen zondag 15 mei wel iets echts gebeurde. Max Verstappen rijdt een geweldige Formule 1 race in Barcelona en wint. En ondanks de knauw die ik heb opgelopen van al het dopingleed, geloof ik in Max. Dat hij dit – al dan niet ondersteunt door zijn team – op eigen kracht deed en doet. Wat een prachtige prestatie. En dat al met zijn 18 jaar. Mijn man is zelfs zo enthousiast over Max dat hij voorstelt om onze dochter straks Maxima te noemen. Ik kijk hem met grote ogen aan; er is veel om te kopen in de wereld, maar ik echt niet!