Ooh jee….ik ga nu vast wat mensen voor het hoofd stoten, maar o’djien (OG3NE), wat hebben we het weer ver geschopt in de ranking van het Eurovisie Songfestival. De elfde plek! Terwijl bookmakers Nederland toch zeker een plek bij de eerste drie had toebedeeld.
Zaten zij er even naast. Net als Cornald Maas, Jan Smit en heel muziekminnend Nederland. Nou ja, heel muziekminnend Nederland. Ik houd ook van muziek, maar een toppositie zag ik er toch echt niet van komen. Ook al was de media lyrisch.

Omdat de dames van OG3NE niet mooi kunnen zingen? Nee, dat is de reden niet. Omdat het nummer geen gevoelige snaar bevat? Nee, dat telde voor mijn voorspelling ook niet mee. Omdat de outfits niet opvallend genoeg waren dan? Nope. Die vond ik eigenlijk wel ok.
Nee, het zit hem voor mij in het feit dat het liedje werkelijk alle kanten op ging. Van hoog, naar laag, van snel naar langzaam. Een beetje afwisseling in een nummer is fijn, maar om nu elke seconde van stem en tempo te veranderen; dat houdt niemand bij. Zelfs de camera’s hadden moeite om op het ritme van beeld over te kunnen springen.
Vond ik het optreden (dat ik overigens bij toeval zag toen manlief er voorbij zapte) dan helemaal niks? Nee. Ondanks dat ik het Eurovisie Songfestival een uitgemolken concept vind waarbij de grenzen van Europa wel erg ver worden opgerekt, hoopte ik toch ergens dat de zangstemmen van de drie meiden erkend zouden worden. Ze staan er voor Nederland, dus dan kunnen de resultaten ook maar beter goed zijn. Dat is toch leuk.

En daarbij zat de ongeneeslijk zieke moeder van Lisa, Amy en Shelley in de zaal. Hoe mooi is dat? Dat ze het voor hun moeder geschreven nummer konden zingen ten overstaan van miljoenen kijkers thuis, maar ook hun eigen mama zo dichtbij? Natuurlijk doet dat extra veel met de drie zangeressen. En met het publiek. Die ziet dat de tranen van Amy na afloop van het nummer niet alleen vloeien door de spanning. Terecht dat mama en papa hoe dan ook trots zijn op hun meiden die daar toch maar staan als vertegenwoordiging van heel Nederland. Van hen krijgen ze sowieso ‘douze points’.

Lieve meiden; laat het zingen van dit speciale nummer in deze setting en in het bijzijn van jullie moeder de meest onbetaalbare herinnering zijn. Daar kan geen score tegenop. En dames, ga vooral door met zingen, want daar zit duidelijk jullie passie.

Aan de Nederlandse organisatie van het Songfestival wil ik nog wel wat kwijt: hoe trots wij als Nederland ook zijn op ons zangtalent, hoe goed iemand ook kan zingen en hoe mooi een nummer jullie ook in de oren klinkt; dit zijn geen garanties voor een eindpositie in de top drie. Dat lot ligt namelijk in handen van jury’s die op een hele andere manier naar het festival zitten te kijken. Die spelen een spel waar politieke of vriendschappelijke kaarten worden gespeeld. Dit blijkt jaar na jaar.

Een eyeopener voor jullie? Dat geloof ik niet. Maar kijk eens wat Israël gedaan heeft. Zij maakten direct na afloop bekend dat ze vanaf volgend jaar niet meer deelnemen aan dit spel. Ik kan alleen maar zeggen; die kaart spelen is ook een optie…