Waar ik tegenwoordig aan de ene kant veel dingen prima los kan laten of negeren, wordt aan de andere kant mijn interesse regelmatig gewekt door gesprekken van mensen om me heen.

Waar ik me ook bevind: in de trein, op straat, in een lunchroom; overal zijn mensen in gesprek. Met iemand die tegenover hem of haar zit, door de telefoon of zelfs met zichzelf. Waar het ook over gaat; de luistervink in mij luistert graag even mee. Soms onbewust, maar vaak ook bewust. Gewoon even aanhoren of ik nog leuke tips of nieuwtjes kan opdoen of simpelweg te weten komen wat mensen bezig houd. Ik doe dat niet opzichtig, echt niet. Maar soms vindt mijn brein het reuzeleuk om te horen hoe een zwangerschapsecho is verlopen, waar iemand een leuk shirt heeft gekocht of waar naartoe iemand een vakantie heeft geboekt.
Dingen om te onthouden? Nee, niet echt. Maar soms, soms blijft een gesprek me wel bij. Zoals laatst in de dagen vlak voor Kerst.

Ik vind jou helemaal top
“Ja, ik zit in de bus ja. Waar ik nu ben? Hmmm, dat weet ik niet precies. Het is donker en de ramen zijn helemaal beslagen. Ehm…even kijken hoor. Ik denk ergens bij Vijfhuizen of hoe heet dat winkelcentrum ook alweer? Eh…Schalkwijk, ja die bedoel ik.

Hè, wat zeg je? Ah joh, dat komt wel goed.
Ik heb nog wel wat gehaald. Van dat Kerstbrood en van die…eh…hoe heten ze ook alweer? Van die koekies met van dat witte spul erop. Is toch ook een beetje Kerst. Ja joh, dat komt echt wel goed.
Zucht…, nog een paar dagen schatje. Dan kunnen we eindelijk ontspannen.”
….

“Maar moppie, je weet toch dat ik je geweldig vind? Ik vind jou helemaal top.
Nee, je moet niet aan jezelf twijfelen; ik vind je helemaal super.
Ja, ok. Dat is zo. Maar ja, iedereen heeft toch wel verbeterpunten?
Ik ben toch ook niet perfect?
Ja? Vind je dat? Er is toch wel iets waar je je aan ergert?
Niet? Nee, dat geloof ik niet. Niemand is perfect.”

De woorden van de man in de stoel achter mij verdwijnen in zijn telefoon richting de toehoorder aan de andere kant van de lijn. Aan het onverstaanbare, maar hoge kwebbelgeluid hoor ik dat het een vrouwelijke ontvanger is. Sommige mensen bespreken echt alles in het openbaar. De man van – naar ik inschat middelbare leeftijd – spreekt op een zeer luide toon, waardoor ik zelfs als ik mijn best zou doen het gesprek niet te horen, zijn woorden toch niet zou kunnen ontwijken. Alhoewel mijn eigen man die naast me zit, daar heel anders mee om blijkt te gaan. Waar ik toch wel geïnteresseerd ben in het verdere verloop van dit gesprek; begint manlief over een nieuwsitem dat hij eerder op zijn telefoon las. Ik reageer kort, want de luistervink in mijn hoofd is nog niet klaar met zijn taak.

Rode oortjes
“En wat ben jij nu aan het doen?
Oh ja.
Wat? Hahaha.
Heb je spierpijn? Ja, ja, dat snap ik wel…*grinnikt*.
Of ik nog spierpijn heb?
Haha, ja, natuurlijk, ik ook. Als jij spierpijn hebt, moet ik het toch ook hebben? *grinnikt nog wat harder*
Ja, ja, dat gaat dan toch in je vingers zitten hè? Als je die veel gebruikt, dan is dat toch de plek waar het dan naartoe gaat.
We moeten gewoon nog vaker trainen.”

Ik grinnik nu zelf ook. En de luistervink staat inmiddels met rode oortjes te popelen voor het vervolg. Want wat veroorzaakt nu precies die spierpijn? Ik hoor de mannelijke stem weer aanstalten maken om verder te praten.

“Maar schat, ik ben er bijna. De volgende halte moet ik eruit.
Hang jij op?
Ja, daaaag schatje!”

Stomende Kerst
Luistervink kijkt teleurgesteld. En ik doe stiekem met hem mee. We zullen het antwoord op onze vraag nooit horen. En hoe nieuwsgierig ook, misschien is dat ook maar beter. Sommige onderwerpen lenen zich nu eenmaal niet voor gesprekken in het openbaar.

Bij de volgende halte aangekomen, verlaat de man de bus met de dicht-beslagen ramen. Hopelijk heeft hij een stomende Kerst gehad.