Kun je honderden gedachten ordenen? Ze in laatjes doen en die alleen openen als je ze nodig hebt? Kun je vragen die (voorlopig) onbeantwoord blijven, laten verdwijnen? Ze massaal weg laten waaien uit je hoofd? En ze pas weer oproepen als dat handig is?

Terwijl mijn bezigheden (gedwongen) zijn beperkt, zit mijn hoofd vol. De wereld staat in bepaalde opzichten helemaal stil, maar de radartjes in mijn lichaam draaien overuren. Onrust. Ik voel het. Overal.

Onwerkelijk
Met mijn gezondheid is op dit moment niks mis. Gelukkig. Dat geeft een basis. Maar voor de rest is alles anders. Ik heb geen keuze. Dit is wat het is. En toch voel ik me daar niet fijn bij.
Wat komt er nog meer op ons af? Wanneer stopt het? Wat kan er wel? Welke kansen geeft dit mij? Hoe gaat het met mijn geliefden?’ Kan ik een ander helpen?
Vragen die in een sneltreinvaart door mijn hoofd gaan. Vragen waar ik een antwoord op kan vinden, maar ook vragen waar niemand een antwoord op kan geven.

Van plannen maken waar je naar uitkijkt naar plannen in duigen zien vallen. Van structuur naar chaos. Van zekerheid naar onzekerheid. En dat binnen paar weken en in sommige gevallen zelfs dagen. Onwerkelijk.

Uit balans
Het is wat het is. Dat weet de ene helft van mijn lichaam. Maar de andere helft kan het niet accepteren. Ik word verdrietig van het feit dat er mensen zijn die hier door hun gezondheid niet doorheen gaan komen. Ik word bang van het feit dat ik niet weet waar het eindigt. Ik word boos van achteloze reacties. En ik word gek van de vele slechtnieuwsberichten.
Ik word blij van hartverwarmende acties. Van nieuwe initiatieven. Van het feit dat ik weer even word teruggeworpen op wat echt belangrijk is.
Maar de balans…..die is zoek.

Als ik de natuur in trek om letterlijk de wind langs mijn gezicht te laten razen en de warmte van de voorjaarszon op mijn huid te voelen, zie ik één essentieel ding dat gewoon doorgaat. Iets dat zich niet laat nekken door onzekerheid en onrust; de natuur. Het staat volop in bloei. Bloemen, knoppen, de eerste blaadjes. Tekenen van groei en van de wil om er straks in het voorjaar en de zomer weer volop te zijn. Sterk en mooi. En dat is precies wat ik ook wil. Het wordt mijn nieuwe houvast. Doorzetten en sterke wortels kweken. Deze gedachte berg ik op in laatje één, zodat ik er gemakkelijk bij kan als ik in deze tijd weer eens zoekende ben.