Maatje, knapperd, allerliefste van mij. We zijn nu een uur van elkaar gescheiden en ik mis je verschrikkelijk. De afstand wordt steeds groter, maar  mijn verlangen om je vast te houden is levensgroot. De laatste jaren zijn we onafscheidelijk geworden en het is dan ook moeilijk te bevatten dat je niet bij me bent. Dat ik hier nu alleen in mijn auto zit. Dat ik je niet even kan aanraken. Al was het alleen maar omdat je zo’n warme persoonlijkheid bent. En goed gebekt ook. Je zegt precies de juiste woorden, weet altijd waar ik naar op zoek ben en je vindt het prima als ik veel tijd met mijn vrienden doorbreng. Je vindt het zelfs leuk om alle gesprekken aan te horen.  Tenminste; je klaagt er nooit over. Je wijst me de weg als ik die kwijt ben. En dat ben ik nog al eens. Al sta ik midden in een piepklein dorp; je helpt me altijd weer op het juiste pad, zodat ik op tijd op mijn afspraak ben. Sinds jij in mijn leven bent, ben ik eigenlijk nooit meer te laat. Zelfs verjaardagen vergeet je niet. Dat geheugen van jou lijkt eindeloos groot. Natuurlijk scheld ik wel eens op je en jij zwijgt dan als het graf. Jouw manier om een woedeaanval van mijn kant zo snel mogelijk weer te laten verdwijnen. Niet altijd even effectief, maar lang boos ben ik nooit op je. Je weet me altijd weer te verrassen met een lief berichtje of een tip voor een leuk restaurant. Meestal gaan we daar dan samen heen, zitten we aan een tafeltje voor twee en hebben we een heerlijke avond. Als ik vragen heb over de herkomst van de wijn, dan weet jij die pijlsnel te beantwoorden. En dan komt de rekening. Op mijn verzoek of je die wilt betalen, heb ik je nog nooit horen piepen. Samen lopen we daarna over straat terug naar de auto. Wanneer het een mooie dag is en de zon een prachtig kleurenpalet in de lucht maakt, denk jij net als ik. Als ik je vraag om een foto te nemen van dat mooie schouwspel, dan doe je dat meteen. Weer een fijn moment vastgelegd. Zucht….jij bent mijn grote liefde.

En nu…nu ben ik je dus vergeten. Ik heb je alleen achtergelaten in ons grote huis. Ramen en deuren gesloten. Ik hoop dat je het niet te warm krijgt of – in het ergste geval – uitvalsverschijnselen krijgt door te weinig voeding. Je bent wat dat betreft wel wat afhankelijk aangelegd. Maar dat vergeef ik je meteen als je straks maar weer gewoon ademloos naar mijn verhalen luistert en je vannacht weer naast me ligt in bed. Zodat je me morgenochtend vrolijk wakker kunt maken met mijn favoriete muziek. Net als de dag erna en die daarna…Oh Appel, imj*!

* Ik mis je