Als ik onze voordeur open, komt me een heerlijke lucht tegemoet. Er staat een stoofpotje op het fornuis te pruttelen. Ook al brandt de zon buiten zijn felle voorjaarsstralen; vanochtend heb ik toch besloten dat het vandaag een dag was voor een lekker stoofvleesgerecht. En als ik die geur zo ruik, maakt het me niet uit dat het buiten bijna zomer lijkt. Ik krijg er meteen trek van. Ook in de rode kool die ik er als groente bij bedacht heb. Dat was vroeger wel anders. Rode kool bungelde ergens onderaan mijn favorietenlijst wat groenten betreft. En eigenlijk was ik helemaal niet zo’n grote groente-fan. Er waren er maar een paar die ik zonder moeite weg kreeg, want zo zag ik groentes destijds wel; ik ‘moest’ het opeten. Groente hoorde bij de warme maaltijd. Mijn ouders gaven wat dat betreft het goede voorbeeld, want hun bordjes waren altijd netjes leeg. Maar ik had daar toch echt wat meer moeite mee. Ik zie mezelf nog zitten; kokhalzend boven een bord met – inmiddels allang koud geworden – sperziebonen. Hoe erg ik ook probeerde ervan te genieten, ik kon mezelf niet over die walging heen zetten. Mijn moeder deed wat dat betreft echt wel haar best. Ze hield zoveel mogelijk rekening met de groentes die bij mijn broers en bij mij in de smaak vielen. Die kwamen gewoonweg vaker op het menu, maar toch waren er altijd weer dagen bij dat het eten me (letterlijk) koud liet. Hoe anders is dat nu. Ik lust inmiddels nagenoeg alles (ok, er blijven uitzonderingen ;))  en als ik er tijd voor heb, vind ik het erg leuk om ook weer nieuwe ingrediënten te ontdekken of gerechten uit te proberen. Ik heb daarbij de mazzel dat ik een man heb getroffen die graag proefkonijn speelt en ook zijn neus niet ophaalt voor een bord ‘exotische’ groente. Eerlijk is hij ook. Dus komt het wel eens voor dat ik de recepturen van mijn uitprobeersels nog wel eens mag bijschaven of gewoon linea recta in de prullenbak mag gooien. Dat geeft niet. Ik heb liever dat er iemand zit te genieten van mijn kookkunsten dan dat er in plaats daarvan ’s avonds een zak chips voor zijn neus ligt. De frustraties van mijn moeder die jarenlang elke avond voor ons in de keuken stond, kan ik me dan ook levendig inbeelden. Alleen had zij met vier tafelgenoten rekening te houden en ik tot voor kort met eentje. Tot voor kort. Want sinds een maand of drie eet onze dochter een hapje mee. En kritisch dat ze is…. Er volgt eerst een uitgebreide analyse, er wordt uit elkaar getrokken, er wordt in elkaar gestampt en volop uitgesmeerd. Arme groentjes… Maar vervolgens belandt het wel in haar mond. En in haar buik. Allang koud geworden, maar dat lijkt haar niet uit te maken. De lange tanden die ik had toen ik bij mijn moeder aan tafel zat, die heeft zij duidelijk (nog) niet. Heerlijk. En lekker makkelijk. Want aan het mooi opmaken van haar bord hoef ik in ieder geval duidelijk geen aandacht te besteden.